Dag 2, mijn eerste en laatste volle dag observatie op Heideheuvel. Het is nu middag, 3 uur om precies te zijn. 

 

Vanmorgen begon mijn dag met de fysio. Naast de vragen die ik heb en ze wilde weten hoe het met me ging werd ook het één en ander uitgelegd, eigenlijk allemaal bekende informatie, maar toch was het wel even slikken. Mijn lichaam/longen lijken niet goed de kleine achteruitgangen te signaleren sinds de oude antibiotica (de momenten dat ik voor mezelf moet kiezen en moet gaan rusten), het gevolg is dat ik langer, verder door ga dan dat ik me goed voel. Het gevolg is dat ik te diep zak in mijn gezondheid, daarnaast is het oppakken van mijn virussen en bacteriën ook niet bevorderlijk voor mijn gezondheid. Ik moet opnieuw gaan leren wat en waar mijn nieuwe, en misschien ook wel oude grenzen liggen. 

 

Dan is het tijd om even te rusten en mijn sportkleding aan te trekken, op naar de prik dame. Ik heb geluk, deze dame pakt op mijn advies meteen een kleinere naald om mij te prikken en gaat niet zitten proberen en prutsen met een normale. Vijf buisjes bloed worden er afgenomen, voor onder andere de suikerwaarden, eiwitten, iets met afweerstoffen en nog een aantal dingen.

 

Dan kan ik meteen door naar de fietstest, een kwartier eerder dan op de planning, eerst even de longen meten en dan door naar de achterste kamer. Ik klim op de verschrikkelijke ligfiets. De bloeddrukband wordt omgedaan, de ECG -plakkers opgedaan, 2 zuurstofmeters en uiteindelijk een mondkap. Dan gaat het mis, hoesten, hoesten en nog veel meer en vaker en langer hoesten. Er zit een geur aan die mondkap waardoor mijn longen protesteren. De arts komt erbij en ik probeer zo goed en kwaad als het wil de fietstest zo goed mogelijk uit te voeren. Zonder dat ik iets zeg beslissen de arts en longverpleegkundige dat ik rustiger mag gaan fietsen en daarna, voor de test officieel is afgelopen te stoppen en Ventolin toe te dienen. Ook al hebben ze niet alles goed kunnen meten, toch was de test voldoende, mijn longen hebben laten zien wat het probleem is, ze reageren snel en heftig op de gekste en stomste dingen.

Een kwartier nadat het officieel klaar zou zijn was ik weer redelijk bij en liep ik naar mijn kamer, eerst maar even rusten, dan snel omkleden en lunchen, we krijgen een kroket bij de lunch. Even later word ik door de voedingsassistente wakker gemaakt, even later blijkt ruim een uur te zijn, of ik niet iets moest eten, Euh, hoe laat is het dan? Ze gaat even met de verpleging overleggen. Even later komt de vrijwilligster met me praten, even over die afschuwelijke fietstest, maar dan ook over andere dingen, een gezellige dame die graag kletst en ik luister naar haar verhalen. 

 

Om half 3 ben ik dan eindelijk omgekleed en eet ik maar een paar crackertjes als lunch. Straks nog een gesprek met de verpleegkundige, dan schrijf ik verder. Tot straks!

 

Daar ben ik weer, inmiddels is het bijna 8 uur ’s avonds. Het gesprek met de verpleegkundige ging goed, na de nodige vragen heen en weer moest ik vertellen waarvoor ik wat gebruik, hoe lang ze werken en de volgorde van het inhaleren. Daarna mocht ik mijn 4 puffers demonstreren, omdat er 2 hetzelfde werken hoefde ik die maar één keer te doen. En ik ben GESLAAGD!!! Ik weet wat mijn puffers doen, hoe ze werken, de volgorde en de manier van demonstreren van de innames, daar ligt mijn probleem gelukkig niet.

 

Dan even terug naar mijn kamer om te gaan eten, na het eten even heerlijk met Dave gebeld. Nu heerlijk bezig met mijn daiming painting pakket die ik heb gekregen van mijn astma maatje Cindy.

 

Morgen nog een vet/spiermeting, gesprek met de psycholoog en dan het verlossende gesprek over hoe verder, opname of iets anders…???

 

Fijne avond iedereen en slaap lekker straks!