-8 januari 2018-
Daar ben ik dan weer, bijna 2 jaar geleden was ik hier ook, voor de onderzoeksdagen….

 

Nu bijna 2 jaar later weer, weer voor de onderzoeksdagen. Nu zijn het alleen geen 4 dagen, maar tweeëneenhalf dag. 

 

Vandaag begon de dag met ontvangst, welkom heten, voorstellen aan elkaar, uitleg, rondleiding en de scooters. 

De ontvangst is zoals altijd een lekker kopje thee voor mij en Dave krijgt een kopje cappuccino. Daarna gaan we naar de afdeling, sommige ruimtes hebben een andere bestemming gekregen, maar in grote lijnen is alles hetzelfde. Het voorstellen is overbodig, ik ben de enige in de observatie. Dan krijgen we de uitleg, ook hier is amper iets veranderd. De rondleiding en scooters gaan tegelijkertijd. Ik mag laten zien dat ik nog weet hoe ik er mee overweg moet gaan en ondertussen maken we het rondje. Ook hier is alles nog bijna hetzelfde, het verschil? De psycholoog is veranderd van gebouw. 

 

Zodra we terug zijn zitten Dave en ik nog gezellig even samen. Dan is het tijd om naar mijn eerste afspraak te gaan. We geven elkaar nog een knuffel en kusje en daar gaat Dave. Ook nu moet ik weer even slikken, dag lieverd tot woensdag. 

 

Ik ben aan de beurt, hey, een bekend gezicht, de longverpleegkundige herken ik, maar er is ook een nieuwe longverpleegkundige. Zij doet de longonderzoeken  en maakt een hartfilmpje, na het hartkleppen krijg ik een lading Ventolin en dan opnieuw longonderzoeken. Tussendoor en achteraf legt ze me veel uit, zo fijn die uitleg, zo snap ik ook wat mijn longen wel en niet doen en waar ze dat aan kunnen zien. Waar ik tijdens de eerste longonderzoeken behoorlijk moest hoesten heb ik dat na de Ventolin niet meer. 

 

De uitkomst van de onderzoeken is dat mijn longen het goed doen bij de huidige dosis medicijnen en bij geen prikkels en inspanning, maar met de inspanning wel gaan protesteren (dat kan het hoesten verklaren), maar met een stoot Ventolin doen mijn longen het nog beter en de conclusie die hieruit te trekken is, is dat mijn longen niet goed zijn ingesteld. 

 

Het is fijn te horen dat mijn lichaam beter kan en ik hier nu niet voor niets ben. Onderweg kom ik de klusjesman van Heideheuvel tegen, hey jou ken ik, ja ik jou ook en zo hebben we een heel gesprek over ziek zijn, vakanties en relaties.  Heel bijzonder om iedereen toch weer tegen te komen. 

 

Nu zit ik lekker op bed moe te zijn, straks even wat eten en dan weer heerlijk rustig terug trekken op mijn kamertje. 

 

Morgen weer een nieuwe dag met de beruchte fietstest (help!!! Zo geen zin in), bloed onderzoek en gesprekken. 

 

Fijne avond iedereen! Dikke knuffel uit Hilversum.