-1 december 2017-

Dan is het zover, de ochtend dat ik me nog zelf helemaal kan aankleden, vandaag is de dag dat ik geopereerd ga worden aan mijn duim. Inmiddels is dat al anderhalve week geleden.
De dagen voor ik aan mijn duim geopereerd werd nog de laatste grote boodschappen gedaan, de laatste keer dit jaar sporten bij de fysio en zo nog wat rommeldingetjes. Nog even wat dingen in huis doen, samen met Dave nog wat klussen in de badkamer, nog één keer uitgebreid koken. Van alles nog één keer, ja dat klinkt heel ernstig en dat is het echt niet!! Alleen moet het voorlopig met één hand en dat is toch wat ingewikkelder.

Dan is het zover, de ochtend dat ik naar de plastisch chirurg ga die mijn hand gaat open snijden om de pezen te herstellen. Waarom? Begin dit jaar heb ik me op een hele stomme manier in mijn duim gesneden, de assistent arts van de huisartsenpost vond het wel mee vallen, een verbandje erom en klaar.

Dan is het zover, ik zit samen met Dave te wachten in de wachtkamer, dan roept de arts ons binnen. Hij legt nog één keer uit wat hij gaat doen en dan verdoofd hij mijn hand met injecties met heel veel vloeistof. Ik kan een hoop hebben, maar dit werd me toch iets teveel, misselijk en licht in mijn hoofd zit ik in de stoel. Gelukkig trekt het, zodra het verdoven klaar is, snel weg. We mogen wachten in de wachtkamer en zal over een minuut of 10 opgehaald worden, voor de zekerheid neem ik al mijn puffers nog een keer.

Dan is het echt zover, ik word opgehaald, nog snel een kusje aan Dave geven en dan word ik meegenomen. Mijn schoenen moeten uit, krijg slippers aan, dan een operatiejas en mutsje op mijn hoofd. Daarna leg ik mijn puffers uit, welke eerst welke daarna als het mis gaat. Dan mag ik doorlopen, de operatiekamer in.
Ik mag gaan liggen, de assistente legt extra dekens/kussens onder mijn rug hoofd, zodat ik niet helemaal plat hoef te liggen, mijn medicijnen liggen netjes op een rijtje naast me klaar (voor als het nodig is). Dan wordt mijn duim en arm ontsmet en komt de arts. Handen wassen, kleding en handschoenen aan en dan gaat hij beginnen.

Hij zegt nog “kijk maar niet mee”, maar zo nieuwsgierig ik ben kijk ik toch wel mee soms. Na een tijdje doet mijn duim het weer en mag alles weer dicht. Heel wat hechtingen gaan onderhuids mijn hand in. De hechtingen in mijn pees blijft definitief zitten, jep deze lost nooit op. Dan worden alle lagen van mijn huid onderhuids gehecht. Nog één keer controleren of mijn duim het doet, ja hij doet het!!! Nu mag ik voorlopig niets mijn duim, dus het is de laatste keer dat ik dit voorlopig zie en kan het ook aan niemand laten zien. Voor ik weg mag van de operatiekamer word mijn hand nog even helemaal ingepakt met verband.

Daar zit ik dan, met mijn verbandje om mijn duim (foto ‘net na…’), Dave mag bij je komen en ik krijg een kopje soep. We moeten wachten tot de duim-therapeut er is om me verder te helpen. Tussendoor ga ik naar de wc, want ja ik moet echt. Ik heb een spijkerbroek aan, dus succes de knoop moet dicht. Wat ik thuis heel wat heb geoefend met één hand en niet lukte, lukt het nu wel. Na een tijdje komt de therapeut, ik krijg nog wat extra verband voor de stevigheid en dan mag ik naar huis (foto '1e avond’). De avond erna gaat ze een spalk aanleggen.

De eerste volle dag met mijn nieuwe ‘handicap’, het valt me reuze mee. Ik merk dat ik snel handiger word met het dingen doen en de pijn valt me ook heel erg mee. Het is alsof iemand continu met een zelfde kracht knijpt, niet fijn maar ook niet super vervelend. ’s Avonds eten we brood met soep, mijn eerste uitdaging, een blik soep open maken met één hand. Waar ik dacht dat het een groot drama met een hoop zooi ging opleveren, ging het vrij simpel en was er geen zooi te bekennen.
Na het eten gaan we naar de therapeut, het verband mag eraf, dat is wel even een klusje. Dan mag ik het gaasje eraf weken en ziet Dave voor het eerst hoe het eruit ziet. Dan wordt de spalk aangemeten, na een uur mag ik met een spalk, sling en de nodige wondzorgproducten naar huis. Vanaf vandaag moet ik iedere dag mijn wond schoonmaken en opnieuw verbinden tot het helemaal dicht zit. En dat was met de 4e dag al (foto ‘4e dag…’).

Een kleine week na de operatie komt de hand-therapeut thuis langs om te kijken hoe het gaat en mijn spalk aan te passen (foto ‘6e dag…’). Mijn duim wordt verder naar achteren gezet, het lijkt wel de blauwe Facebookduim zei de groenteboer. Ja, inderdaad zo ziet het er wel uit. Nu moet ik netjes 2 keer per dag mijn hand even uit de spalk halen en de wond masseren. Als het goed is mag ik vanaf volgende week mijn bovenste vingertopje van mijn duim gaan bewegen.

Wat ik ondertussen doe, gewoon wat ik altijd doe, het huishouden (voor zover ik het red met één hand), als het mooi weer is even met mijn boodschappentas op wieltjes naar het winkelcentrum om daar en paar kleine boodschappen te doen, zorgen voor het avondeten, hobbyen, eten koken en zelf de afwas gaat me met één hand redelijk goed af. En na veel oefenen lukt het me zelfs om te helpen met klussen in de badkamer, mijn haren te vlechten en vanmorgen zelfs mijn haren zelf kunnen wassen.

Dus voor de laatste keer van alles te kunnen doen omdat ik het na de operatie niet meer kan, dat valt me heel erg mee, het valt me reuze mee. Ik red me bijna helemaal zelf en daar ben ik best trots op!! En voor hetgeen wat me niet lukt ben ik heel erg blij dat Dave me helpt!