-7 november 2017-

Daar sta ik dan, voor de kledingkast, wat trek ik aan? Herken je dat, ’s morgens voor de kast staan en niet goed weten wat je aan moet trekken?? Uiteindelijk kies ik een leuk setje, maar nee, het past niet, het is te strak. Dan pak ik iets anders, ook te strak, nog iets… te strak… en zo gaat het door. Overal zie ik mijn opgezette lichaam, de tranen springen in mijn ogen… Dave kijkt me en snapt wat ik bedoel, hij wil me helpen, maar ja, hoe kan je me helpen als er alleen maar strakke kleding in mijn kast ligt. Dan besluit ik een jurkje aan te trekken en die past gelukkig nog wel. Dan slaat Dave een arm om me een en zegt dat hij veel van me houdt en me mooi vindt, opnieuw springen de tranen in mijn ogen. Ik probeer mijn tranen nu weg te slikken, kop op, het gaat wel weer over… Ik pak mijn make-up spullen en ga me snel opmaken en daarna mijn haren mooi te maken, even wat anders, zinnen verzetten en dan naar beneden. Samen maken we er nog een leuk dagje van.

Dat mijn longen die ziek zijn alla, maar de neven-problemen die erbij komen hoeven van mij echt niet. Door mijn medicijnen die ik gebruik wordt ik al snel aan, maar de prednison heeft ervoor gezorgd dat ik ben opgezwollen. Ach en dit is maar één van de neven-problemen, helaas…

Een paar dagen na dit voorval app ik Dave met een aantal foto’s uit de Shoeby-mail die ik heb ontvangen, Dave antwoord dat het er leuk uit ziet, en verteld dat ik maar wat passends moet gaan kopen. Zo gezegd, zo gedaan, ik stap in de auto en rij naar mijn favoriete Shoeby winkel in Hoorn.

Voor ik de hele winkel door struin en mijn energie daaraan heb verspild laat ik de foto’s zien aan de verkoopster Sandra, ze helpt me bijna altijd met het uitzieken van kleding. Een aantal shirtjes zijn er nog, een aantal niet, ze pakt degene die er nog zijn, daarnaast ook nog wat andere shirtjes. Ik begin te passen, te klein, te strak, te strak, te klein, te strak... ik zucht diep, trek mijn eigen shirtje weer aan. Sandra heeft snel in de gaten dat het niet past en helpt meteen verder, en ja, daar komen de shirtjes die wel passen. Een shirtje, blauw blauw, ik kom de paskamer uit en Sandra is meteen enthousiast, ja deze is echt heel erg leuk! Een tuniek, ook leuk, donker groen en donker blauw. En zowel het shirtje als de tuniekjes passen ook nog eens goed! Een leuk jurkje, grijs met bloemen, ik trek hem aan, kom de paskamer uit en de blik van Sandra is genoeg, ik lijk wel een hobbezak, samen lachen we er om hoe het eruit ziet, snel trek ik hem uit, deze gaat weg! Een trui, zwart met donkergroen, ik twijfel even over de stof, maar als ik hem aan heb ben ik verkocht. Nog een shirtje, donker blauw en donker groen, ze passen dus gaat ook op de stapel “goed gekeurd” en zo gaat het nog even door… Langzaam voel ik me weer "mooi" worden, niet dat ik dat al niet was (ja een beetje eigendunk moet je hebben), maar nu ik kleding pas dat past, goed zit en me staat helpt dat wel mijn bolle-predinson-lichaam vergeten!

Ik kijk nog wat rond en Sandra kijkt met me mee, inmiddels is het drukker in de winkel dus tussendoor helpt ze ook andere klanten, echt zo knap hoe ze kan multitasken en iedereen aandacht geeft!! Daarnaast is ze ook super eerlijk over wat je aan hebt, als het niet kan of een beetje niet kan, zal ze dat eerlijk zeggen. Als ik iets leuks zie en ze weet dat het me niet gaat passen of niet bij me staat zegt ze dat ook eerlijk, dat scheelt mij dan weer een keer extra omkleden. Als het nodig is zet ze zelfs een stoel in de paskamer zodat iemand zich makkelijker kan omkleden.

Over de shirtjes lijkt het me leuk iets te hebben, ik zie een blazer hangen met frummeltjes aan de mouwen en trek hem aan, Sandra pakt wat anders, een zelfde blazer, alleen zonder frummeltjes, die is veeeel leuker en mag ook mee. Dan vind ik vind nog een andere trui, Sandra nog een 2 shirtjes en een jasje, de zwart blauwe trui is leuk en mag op de “goed gekeurd” stapel. De shirtjes en het jasje vind heel erg leuk, alleen als ik het aan heb staat het ene shirtje jasje niet zo leuk als op de hanger, uit dus weer, het andere shirtje gaat ook op de “goed gekeurd” stapel. Een leuk vest lijkt me ook wel heel fijn, Sandra loopt nog een rondje en komt met een leuk vest aan, geweldig, hij zit heerlijk!

Dan besluit ik uit die enorme “goed gekeurd” stapel te moeten gaan kiezen, eerst kleed ik me weer aan, dan leg ik alles over de stoel en deels op de tafel die in de Shoeby-winkel staat. Met een kopje thee zittend aan tafel bekijk ik wat ik mee neem, het leuke is dat alle shirtjes zowel bij de blazer als bij het vest past dus zo kan ik alles op verschillende manieren dragen. Het duurt even en dan ben ik eruit, dit shirt, of toch dat shirt. Ja, waar ik eerst een probleem heb dat ik niets heb dat past, heb ik nu een "probleem" dat ik moet kiezen wat ik mee neem. Toch vind ik het probleem om te kiezen wat ik mee moet nemen veel minder erg dat het andere. Als ik klaar ben met kiezen, wordt een deel van de kleren even uit de kreuk gestoomd en mag ik netjes op de kledinghanger mee nemen. Bij het afrekenen krijg ik een mooi sjaaltje die bij bijna alle setjes past, hoe ik het ook combineer. Met een goed gevoel en een mooie stapel kleren ga ik naar huis, ik app Dave dat ik zo goed geslaagd ben en kan niet wachten tot ik die avond Dave al het moois mag showen!

’s Avonds na het eten is het zover. De kleding hangt en ligt netjes boven klaar. Eén voor één en soms gecombineerd laat ik Dave zien wat ik heb gekocht, Dave is tevreden en vindt het me mooi staan! Dan haal ik vol trots alle kaartjes eraf en hang/leg het netjes in mijn kast neer. Later op de avonds stuur ik Sandra een berichtje dat ik blij ben met de hulp die middag, dan krijg ik een berichtje terug van Sandra met daar onder andere in “maar jij hoort niet te huilen voor je kast! Je bent een prachtig mens van binnen en van buiten kunnen we je helpen maar is veeeeeel minder belangrijk.”, zo aardig die lieve woorden. Het is zo fijn een winkel te hebben waar ik rustig mijn kleding kan passen, dat er altijd iemand is die me goed helpt en eerlijk is in wat ik aan trek.

Vanmorgen stond ik voor de kledingkast, het is niet vol, maar er ligt voldoende in een deel nieuw en een klein deel van wat ik al/nog had, het past en het is leuk, alles wat niet past ligt voorlopig boven in de kast voor de tijd dat de prednison-kilo’s er weer af zijn. De komende tijd hoop ik geen kleding crisis meer meet te maken!!! Met plezier aankleden kost toch bakken minder energie dan met verdriet aankleden.