-29 oktober 2017-

Een aantal weken geleden zijn we een heel avontuur aangegaan, eten in het donker! Ja, je leest het goed, eten zonder dat je ook maar iets ziet.

We hadden nog een cadeaubon liggen en hebben besloten deze bij Ctaste in Amterdam te besteden, een chocoladefondue. Het idee leek me geweldig, daar waar Dave nog ‘problemen’ zag met het eten en het knoeien ervan had in dat helemaal niet. Je weet toch waar je mond zit, als je motoriek goed is moet dat lukken!

De middag voor we er heen gingen heb ik Dave nog een blinddoek voor gedaan, hij moest een aardbei pakken, dit in een leeg bakje dopen (met de gedachten dat dat de chocolade fondue was) en in zijn mond stoppen. Uit gein liet Dave ze iedere keer in de koffiebeker vallen, of net naast het lege bakje, wat een lol hadden we, ik lach helemaal in een deuk! Toen we even serieus bezig gingen ging het hartstikke goed, wat een voorpret hadden we.

Toen we onderweg waren kreeg ik steeds meer het benauwde gevoel dat ik straks een ander moet vertrouwen met wat er op mijn bord verschijnt en hoe moet je eten/drinken als je niet weet waar wat ligt/staat.

Eenmaal daar werden we netjes ontvangen, onze spullen moesten in het kluisje, na overleg mocht ik mijn medicijnen mee nemen. “Het is wel donker, dus u kunt niet zien wat u pakt”, zegt de dame nog. Gelukkig weet ik hoe mijn puffers voelen en is dat geen enkel probleem voor me om in het donker mijn medicijnen in te nemen. Nog even naar de WC en dan krijgen we tekst en uitleg: “De mensen van de bediening zijn blind of zeer slecht ziend, jullie gaan ervaren wat hun heel normaal is. Jullie worden straks opgehaald door Werner en hij zal ons naar een tafeltje begeleiden, door in polonaise achter hem aan te lopen. Als jullie zitten krijgen jullie de chocoladefondue, mochten je iets nodig hebben of een vraag hebben hoef je alleen maar Werner te ‘roepen’ en hij komt bij je.”

We wachten even en daar is Werner, ik mag zijn schouder vast houden en Dave houdt de mijne vast, we kijken nog één keer naar elkaar. Daar gaan we, door het gordijn en het is in één keer donker, pikke donker, donkerder dan donker, echt helemaal donker. Je ziet niets, ja dat heb je als het donker is, maar ik bedoel zo donker dat je zelfs geen schim ziet, geen licht straaltje helemaal niets, het is gewoon zwart. Allebei proberen we de weg naar de tafel in ons hoofd te printen en dan zijn we er, eerst mag ik gaan zitten, jeetje even voelen, daar is een tafel, daar een stoel… plof daar zit ik. Ik schuif een stoel door naar rechts en Dave komt naast me zitten.

Een beetje ginnegappend zitten we daar, “ik zie niets”, “nee ik ook niet”, “het is echt donker”, “hoe moeten we nu weten waar alles staat?”, en zo praten we een beetje dwaas over en weer. Dan gaan we voelen. Hey, hier ligt bestek, daar eindigt de tafel, naast me zit een houten vensterbank achtig iets alleen veel hoger dan een normale vensterbank, ik voel gordijnen, een fles water op tafel, aan beide kanten van de fles een glas.

Dan krijgen we de koffie en heet water, tja, nu moet het zakje thee nog in het hete water, hoe lang doe ik hem er thuis altijd in, ik dip even en gok dat het goed is, mis de thee is super slap en moet er toch nog wat langer in. Ondertussen praten we samen over hoe bijzonder dit is. Om ons heen horen we veel mensen praten. We bedenken waar we zitten ten opzichte van het gebouw en de weg, later als we weer buiten staan komen we erachter dat we totaal ergens anders zaten.

Al snel went het donkere leven, we krijgen de chocolade fondue en voelen met onze handen wat we te eten hebben, een aardbei, een kleine stroopwafel, bonbons, een witte muis (of hij wit was weet ik niet, maar zo heten ze in de supermarkt ;-) ), iets glads waarvan ik het niet snel thuis kan brengen… Mijn neus helpt me en het is een meloensoort, later proef ik galia meloen en zo gaan we de hele rij langs. Ook is er ijs, daar beginnen we mee.

Tja, wat proef jij, ik denk iets van… hmmm…. Tja…. Sinasappel is het niet, mandarijn ook niet, citroen? Limoen? Dave zegt dan ineens framboos, ja dat zal best wel eens kunnen. Het is een ijssmaak die ik zelf niet snel zal nemen, maar het was best heel erg lekker. Weet je hoe ingewikkeld het eten is als je niet ziet wat erin zit, waar het zit en hoeveel erin zit?

Dan beginnen we aan het fruit. Ik begin netjes met een vork, maar wat een drama, ik prik het er blijkbaar niet goed aan waardoor het iedere keer in de lauw warme chocolade valt, dan besluit ik met mijn handen te eten (Ssssst, niemand zeggen hoor! Het was donker, dus niemand heeft het gezien!). Dan hoor ik Dave zeggen dat hij kiwi heeft, kiwi??? Ik heb geen kiwi zeg ik en voel nog één keer mijn hele rand na, nee geen kiwi. Later heeft Dave nog een stukje kiwi, hij geeft het aan mij (ja dat is ook even goed voelen en goed aanpakken en niet te vroeg los laten want je weet niet waar de hand van de ander is), ik ruik aan de kiwi en mis de kiwi geur, ook voel ik geen kiwi structuur, nee het is een aardbei!!! Lol, hoe je zintuigen je dus voor de gek kunnen hebben als je niets ziet.

Tussendoor schenk ik water in, maar ja, dat is net zo ingewikkeld. Je ziet niet hoe vol de fles zit, je ziet niet hoe vol de glazen zitten, dus alles op de tast. Het gaat goed, ik knoei niet! En voor degenen die me kennen ben ik een echte knoeiert, vroeger toen ik klein was gooide ik alle glazen al om, niet expres hoor, maar door mijn onhandigheid. Maar in het donker gaat het goed. Dan schenkt Dave een paar keer een glas vol, zodra ik de fles weer pak om ook nog een keer in te schenken snap ik er niets van. Doordat Dave 2 glazen had ingeschonken wist ik niet meer hoe schuin de fles moest om er water uit te krijgen.

Ja, je leert snel in het donker dingen te doen, alles kon ik op tafel terug vinden zonder dat ik wat zag, ik wist precies hoe vol het schaaltje chocolade en de fles water was, zonder dat ik wat zag, ik kon thee drinken zonder te knoeien, niet wetende hoe vol het glas was en dingen terug zetten zonder dat ik iets zo hard neer zette dat iedereen het kon horen, of iets omstootte.

Na afloop namen we nog een tweede kopje koffie en thee, we waren aan het bedenken hoe lang we er zaten, want je hebt geen enkel besef van tijd. We dachten een goed uur, misschien anderhalf uur. Maar nadat we Werner hadden geroepen om te vragen of hij ons weer terug naar buiten wilde begeleiden en we als ganzen achter hem aan waggelde, bleek dat we ruim 2 uur daar gezeten hadden.

We willen Werner nogmaals bedanken voor de goede zorgen en de mooie verhalen hoe hij het donkere leven ervaart tijdens het serveren en het slechte zicht buiten.

Een hele bijzondere en mooie ervaring die ik zeker nog een keer zou willen beleven!!