-20 oktober 2017-

Lieve lezers,

Daar ben ik weer! Ik had beloofd in mijn volgende blog terug te kijken op de zomer van dit jaar, maar die schuif ik nog even voor me uit.
Mijn longen bleven en blijven na mijn spoed-opname in september snel reageren, netjes meet ik 2 keer per dag mijn peak-flow, ook deze blijft laag. Netjes probeer ik mijn leven op te pakken, kleine dingetjes te doen, niet te veel op een dag en niet te zwaar, geregeld te bewegen en netjes naar de fysio gaan om daar aan mijn conditie te werken.

Inmiddels ben ik bij de longverpleegkundige geweest en tja, ze kan niet zoveel en zal met de longarts overleggen wat handig is, ze belt me om te zeggen wat ze met de longarts heeft besloten. Het duurt een paar dagen en dan gaat de telefoon, mijn afspraak van begin januari wordt verzet naar eind november met een longmeting erbij.

De dagen erna blijf ik aanrommelen, sommige dagen gaan redelijk, andere dagen zijn verschrikkelijk en moet ik veel hoesten. Het doet inmiddels zoveel pijn in en om mijn longen, paracetamollen gaan er met bosjes doorheen in de hoop dat het wat verlicht.
Maar dan ineens, donderdag 12 oktober, gaat het weer mis. Ik blijf de hele dag benauwd, wat een drama, toch ga ik even naar de fysio om te sporten, het wil niet en zonder echt iets gedaan te hebben ga ik naar huis, bel de huisarts op in de hoop dat zij iets voor me kan doen, ik ben inmiddels al ver door de dagdosis Ventolin heen. Ze hebben nog een gaatje eind van de middag, dus ik moet het nog even uitzingen. Omdat ik niet weet welke huisarts ik heb en praten teveel moeite kost besluit ik in tussentijd mijn verhaal op papier te zetten, dat scheelt dan een hoop.

Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, ik had wel iemand van mijn eigen huisartsenpraktijk, alleen deze huisarts heb ik niet vaak en heeft dan meer tekst en uitleg nodig. Ze besluit dat ze longfoto’s wil laten maken, vandaag nog. Maar omdat de röntgenafdeling al gesloten is mag ik door naar de spoed… Niet weer, ik de auto bel ik Dave op en hij komt zo snel mogelijk vanuit zijn werk naar me toe.

Daar zit ik dan, 5 uur… eerst een intake, gelukkig heb ik kaartjes in mijn tas met al mijn medicijnen erop, mijn longstappenplan, allergieën en zo (die heb ik gemaakt naar de vorige keer dat ik op de spoed was, want al dat praten kost zoveel energie), deze kon ik dus laten zien, en voor de verpleegkundige makkelijk overtypen. Daarna kwam de arts luisteren, “eerst gaan we longfoto’s maken en daarna krijg je een verneveling”, wat een gedoe, ik wil lucht en snel ook. Gelukkig ging het ook allemaal vrij vlot. Inmiddels is Dave er ook, dat is wel fijn, 2 horen er meer dan 1, 2 hebben meer vragen dan 1.

Na de verneveling komt de arts opnieuw en gaat met de longarts die dienst heeft overleggen, gelukkig heeft mijn eigen longarts dienst en komt dan ook even kijken. Het gaat inderdaad niet goed en er moet wat gebeuren, opnieuw wil ze een ECG, nog een keer bloedbeeld prikken en nog een keer vernevelen, ze twijfelt of ze prednison moet geven, maar als ze hoort dat ik nog geen 3 weken van de prednison af ben vindt ze dat geen optie. Verder gaat ze met mijn longverpleegkundige in gesprek om te kijken hoe en wat verder en belooft ze me de week erop te bellen.

De ECG is een eitje en dan ook zo gemaakt, het bloedprikken is een groter drama. Ik geef nog aan dat ik niet met een normale naald te prikken ben en dat het beter gaat met een ‘baby-naaldje’, deze zuster had al 35 jaar ervaring en kon het. Nou daar ging hij hoor, naald erin, een hoop wroeten en hij zat, maar er kwam maar een druppeltje bloed. “U hebt gelijk, u bent niet makkelijk te prikken”, dan met een ‘baby-naaldje’, dat ging wel goed.
Na uren te hebben gewacht (voor mijn gevoel dan), krijg ik de uitslag, mogelijk een longembolie, eerst schrik ik. Dan denk ik, ach als dat het is, het is goed te behandelen en ik ben er op tijd bij. Om het uit te kunnen sluiten moet er een CT-scan gemaakt worden, dat doen ze alleen overdag. Ze starten de behandeling alvast (daarvoor kreeg ik een injectie) en daarna mag ik naar huis.

De volgende ochtend weer op tijd op, naar het ziekenhuis voor de CT-scan, het is geen longembolie, aan de ene kant ben ik opgelucht, aan de andere kant baal ik. Ik ga nog even langs de longpoli, de longverpleegkundige heeft gelukkig even tijd, na overleg met de longarts kunnen ze nu niets… het is even uitzitten tot ik naar de longarts kan. Na het weekend kreeg ik te horen dat ik volgende week al terecht kan, dus dat is vrij vlot en de tijd ertussen moet ik maar even uitzitten.

Gelukkig vullen de dagen zich redelijk vanzelf, een vriendin komt een middagje langs, heb ik me gestort op het bewerken van mijn foto’s (ik liep nogal achter), ga ik aan de slag met mijn website, ben ik druk met de kerstinkopen alvast doen (ja ik ben er dit jaar extra vroeg bij), rommel ik wat in mijn broeikas en wandel kleine stukjes met Damaris…

Nu moet ik zo naar bed!!! Ik schrijf snel weer verder op mijn blog!

Slaap lekker iedereen!