Wat een nachtmerrie, zo ben je nog rustig in huis aan het rommelen, dan ineens neemt de benauwdheid enorm toe en doen de puffers zijn werk niet meer. 

Ik zal een stukje terug spoelen, ik had een blaasontsteking en was die middag begonnen met een antibioticakuur hiervoor, de benauwdheid nam na de inname van de eerste tablet al iets toe, maar na de tweede tablet heel hard toe… Omdat ik het niet vertrouwde heb ik de HAP (huisartsenpost) gebeld en de situatie uitgelegd, ik moest direct komen, mocht niet meer zelf rijden. Samen met Dave gaan we naar de HAP, onderweg kreeg ik het steeds benauwder… eenmaal aangekomen mocht ik direct door, de vrouwelijke arts constateerde “een zeer benauwde vrouw waarvan de longen extreem aan het knijpen was, ernstige astma exacerbatie, mogelijk door furabid” (nitrofurantione). Zij kon voor mij niets betekenen en verwees me door naar de spoedeisende hulp.

In de rolstoel zittend duwde Dave me naar de spoed, voor mijn gevoel duurde het tientallen minuten voor ik ingeschreven was, daarna moesten we wachten. Gelukkig was Dave zo alert om mij naar binnen te duwen toen ze de ‘eerst volgende’ patiënt wilde ophalen, ik hoorde ergens nog dat er “code rood” werd geroepen, ik zag nog ergens blauw gele pakken van de ambu en niet veel later zat ik op een bed, kreeg ik een kapje voor om verneveld te worden en werden er allerlei dingen aangesloten.

De verpleegkundigen en artsen kwamen en gingen, ieder deed zijn eigen ding, een tweede keer werd ik verneveld, infuus werd aangesloten en de prednison ging erin… na de vernevelingen en ik weer wat meer lucht kreeg werden er longfoto’s gemaakt, ook een hartfilmpje wordt gemaakt om te kijken daar wel alles goed gaat. 

Na de nodige overleggen met de arts(en) mocht ik na vele uren toch, voor mij onverwachts, naar huis. Wel met een nieuwe andere antibiotica kuur en voor 5 dagen een prednisonkuur. 

Inmiddels ben ik 3 weken verder, is de prednison voor 2 keer verlengd met 2 en met 3 dagen, dus uiteindelijk heb ik 11 dagen prednison gehad en is mijn longfunctie (piekflow) stabiel maar nog altijd ver beneden niveau. 

Thuis zijn we de dagen erna gaan lezen over de furabid omdat zowel de arts op de HAP als de spoedeisende hulp arts beiden duidelijk lieten weten niet te snappen waarom ik deze kuur had gekregen… 

In de bijsluiter staat: “Long- en leverreacties kunnen gemaskeerd worden door de bestaande lichaamstoestand van de patiënt. Voorzichtigheid is dan ook geboden als u een longziekte, een gestoorde leverfunctie of een zenuwaandoening heeft of als u vatbaar bent voor een allergische aandoening.”

Later lezen we in het farmaceutisch kompas: “Waarschuwingen en voorzorgen: Tijdens de behandeling kunnen zich levensbedreigende long– en levercomplicaties voordoen. Aangezien reeds bestaande aandoeningen deze bijwerkingen kunnen maskeren nitrofurantoïne voorzichtig gebruiken bij bestaande longziekten, leverfunctiestoornissen en allergische aanleg. Vooral bij langdurige behandeling nauwgezet controleren op bijwerkingen op de longen, lever, het bloed (m.n. hemolyse) en het perifere zenuwstelsel; bij eerste tekenen hiervan de behandeling onmiddellijk staken. Acute longreacties treden meestal op binnen de eerste week van de behandeling en zijn reversibel. Chronische longreacties gaan soms gepaard met veranderingen in het ECG; de longfunctie kan permanente schade oplopen, zelfs na staken van de behandeling.”

Wat ben ik boos geweest, en nu nog als ik er te lang over nadenk!! Dave is nog bozer en schrijft een brief naar de huisarts en apotheker. De apotheker laat weten dat het kan gebeuren met een bijwerking. De huisarts belt op om te horen hoe het gaat en laat weten graag een gesprek te willen, deze hebben we gehad, “de assistente kwam bij hem dat er iemand was met een blaasontsteking en dat ze nitrofurantione wilde voorschrijven en of de huisarts daar mee eens was” en ja, daar was de arts het mee eens… Het is het beste medicijn tegen een blaasontsteking en het minst vatbaar voor recistantie, het meest gegeven medicijn, tja en dat er 1 op de 100 mogelijk deze bijwerking heeft en ik die net heb en een longziekte heb, tja… dat is dikke vette pech!!

Zoals ik nu net al schreef, mijn longen doen het nog altijd niet goed en alles kost bakken met energie, ik slaap nog geregeld ’s middags een paar uur… 
Gelukkig heb ik veel geleerd op Heideheuvel en komt het nu extra goed van pas, kleine dingen doen, in overzichtelijke stukje, en vooral weer gaan ontspannen en voldoende rust pakken. Zo ga ik met Dave soms op pad om even er op uit te zijn, even wat anders. Daarna lig ik dan weer een hele tijd te slapen/rusten om bij te komen, maar dat heb ik er nu wel voor over! 

Komende week moet ik naar het ziekenhuis, ik hoop dat de dames op de longafdeling voor mij iets kunnen betekenen dat ik snel weer verder opknap!

Binnenkort vertel ik je verder hoe het gaat en over de afgelopen maanden!!