-24 mei 2016-
Jeetje, wat een verschil!! 

Het verschil??? Afgelopen zondag! Vijf maanden geleden hebben we een klein rondje gelopen door de duinen van Sint-Maartenszee, ik zal je vertellen wat ik nog weet van die wandeling toen.

Vijf maanden geleden
We liepen samen (Dave en ik, we waren er samen heen gegaan), door een klaphek en moesten vrijwel meteen een duin over steken, daarna liepen we met een bocht naar rechts en kwamen 3 koeien tegen met super grote hoorns, daar langs gelopen moesten we een heel eindje lopen voor we een bocht naar links gingen en nog een eind lopen voor we aankwamen bij een bankje waar we hebben gezeten. Van daaruit zijn we doorgelopen het pad volgend, we hebben heel wat bochten gehad en heel wat duinen op en af gelopen voor we weer bij een klaphek kwamen, inmiddels was ik al helemaal gesloopt en liepen de tranen over mijn wangen zo benauwd ik was en zo'n pijn mijn longen deden. Daarna zijn we een duin op geklommen, wat wilde ik graag de zee zien horen en voelen!!!! De duin lijkt in mijn hoofd reusachtig hoog, als ik er bovenop sta besluit ik maar niet naar beneden te gaan "ik kom nooit meer omhoog" waren mijn gedachten. Dave liep wel naar beneden en heeft een foto gemaakt waar ik toen stond, alleen, boven op de duin, niet wetende hoe ik ooit weer naar beneden moest komen, laat staan bij de auto. Samen zijn we eerst op een picknickbankje gaan zitten, uitrusten, bijkomen, weer medicijnen innemen in de hoop dat ze nu echt wat gingen doen (dit in de wandeling al vaker gedaan), maar er gebeurde niets. Als een slak ben ik naar de auto gekropen, voor mijn gevoel was het laatste stuk een toch van 3 uur. Dave heeft de auto opgehaald zodat ik het laatste stuk niet hoefde te lopen. In de auto deed ik mijn sjaal af en zag hoe zwart mijn wangen waren van de mascara die uitgelopen was. Huilen kon ik niet eens, zo benauwd... 

Afgelopen zondag hebben we hetzelfde rondje nog een keer gelopen
We liepen samen (Dave en ik, we waren er ook deze dag samen heen gegaan), door een klaphek en moesten vrijwel meteen een duin over steken, daarna liepen we met een bocht naar rechts "hey, hier stonden toen die koeien, waar zijn ze nu dan? We lopen door en zien verse voetstappen van de koeien, even later zien we ze in de verte staan! "Kijk Dave, daar zijn ze!!!" en ik wijs naar links. Vlak daarna moeten we zelf ook linksaf. Ik twijfel even, we moeten wel erg dicht langs die beesten en de vorige keer was er één die Dave niet zo aardig vond. Ik zeg nog "we gaan wel een andere kant op", maar Dave is vastberaden en loopt door "ze gaan je echt niets doen zegt hij, zolang je maar rustig doorloopt". Ik twijfel nog even en dan moet ik toch ook maar, in versneld tempo loop ik langs de drie koeien, langs Dave en het bankje waar we destijds op zaten. Dave wil er gaan zitten, het is mij te dicht bij de koeien en besluit een bankje verder te gaan zitten. Dave volgt me, en samen zitten we een broodje te eten. Samen lopen we verder en niet veel later komen we het klaphekje tegen, inmiddels zo'n 4 duinen beklommen en het viel eigenlijk best wel mee. Ik vraag Dave hoe ik eruit zie en hij antwoordt met "Je lacht lieverd", en ik zie de duin en zeg nog suf tegen Dave "dit is niet die duin van vijf maanden geleden! Die was heeeeel veeeeeeel hoger!!!! Ik weet het zeker." Dave lacht en samen lopen we de duin op en zijn dan ook zo boven. Dave loopt door zodat hij van mij een foto kan maken, ik blijf achter en besef me wel dat het die duin toch is door het object beneden aan de duin, de palen met touwen er omheen, die er vijf maanden geleden ook zo erbij stond. Als de foto is gemaakt loop ik ook naar beneden, ik omhels het object en geef het zelfs een kusje, dan lopen we door naar de strandtent waar we een taartje eten om het te vieren! Dan weer de duin op en af en wat gaat het goed, samen lopen we verder richting de auto, het picknickbankje staat er nog en vertel Dave "kijk, daar zat ik toen weer te puffen met met de medicijnen.", samen lopen we weer verder en komen bij de Y-splitsing en dan staan we bij de rotonde, vlak bij de auto. "Nee, dit kan niet, het was veel verder lopen, ik weet het zeker." denk ik bij mezelf, dan besef ik me hoe verschrikkelijk slecht ik me toen voelde en hoe goed het nu gaat, en wat je gedachten dan kan doen met hoe je denk dat het was, maar in werkelijkheid het niet is. 

In de 3 maanden revalidatie heb ik geleerd om medicijnen eerder in te nemen als je weet dat je intensief iets gaat doen, dat heb ik ook bij deze wandeling gedaan, en ik kan het weer!!! 

Het was vochtig en benauwd, maar toch deed ik het! Ik ben super trots op mezelf!!!! Een wandeling van een kleine 2 uur, met twee stops erin leek wel meer dan 4 uur te duren vijf maanden geleden, en nu was ik er zo!