-14 april 2016-
Kracht, vandaag stond mijn dag in het teken van kracht.

De dag begon met 45 minuten fietsen in de buitenlucht, eerst op een gewone fiets, de tweede helft met trapondersteuning. Wat een mooie natuur heeft Hilversum.

Daarna was het tijd voor de longmeting en medicijnen halen.

Bij terugkomst is het tijd om even te puzzelen, medicijnen uitzetten, auto inpakken en dan lunchen.

Na de lunch ga ik verder met puzzelen tot het tijd is om naar PMT te gaan. Wow wat was dat heftig en confronterend. Wat is je grens, wanneer geef je het aan? Ik ervaar hoe ik over mijn grens ga, hoe het voelt, ervaar hoe ik binnen mijn grens blijf, hoe dat voelt. Tussen de oefeningen door huil ik en kom ik mezelf best wel tegen. Aan het einde bespreken we wat het met me doet, en wat ik nodig heb, kracht. Terug lopend naar de Eik om mijn camera te halen bedenk ik me dat ik eigenlijk wel behoefte heb om even alleen te zijn, ik loop even het venster binnen waar we fotografie hebben en geef dit even aan bij de begeleiding. Ze wenst me een fijne middag en vraagt wat ik nu ga doen. 

“Ik stap zo in de auto”, is mijn antwoord en dan loop ik naar de Eik, mijn puzzel is inmiddels af en ik pak hem in om mee te nemen, dan loop ik door naar mijn kamer, pak de laatste spulletjes en loop door naar mijn auto, even de sleutel inleveren en dan door naar huis. 

Onderweg luister ik muziek, ik zing lekker mee op de liedjes van Marco Borsato, Abba, de liedjes van Hair, de liedjes van Soldaat van Oranje en nog wat andere nummers galmen door mijn auto. 

Bij één nummer rollen ineens de tranen over mijn ogen, ik luister het nummer nog een keer en nog een keer… Kracht, ik ben wie ik ben! Vogelvrij van Marco, https://www.youtube.com/watch?v=HFtXxdk7vZA. 

Na de nodige files, fileflurts, de vele liedjes en kijken naar de landschappen die voorbij gaan kom ik thuis aan. Alles uitladen en een deel vast opruimen, Damaris springt om me heen en ik geef haar ondertussen haar avondeten. Dan gaan we samen op pad, een rondje wandelen! 

Tja, kracht…. mijn thema vandaag, durf ik het aan, heb ik de kracht om mijn oude route te lopen. Damaris staat voor me en kijkt me aan met 2 mooie oogjes en de oortjes vrolijk om haar kopje heen hangend alsof ze wil zeggen “doen we het baasje?”. Ik adem een paar keer diep in en uit, en dan doe ik het toch. Het eerste stuk valt mee, maar dan komen de bosjes, de struiken waar ik heb gelegen, half december vorig jaar, de plek waar ik ben overvallen. Ik nader de plek des onheils steeds dichter bij, het voelt gek, toch loop ik door, even stilstaan, kijken, weer doorlopen, stilstaan, kijken weer doorlopen en dan nog een keer en ik ben de bosjes voorbij. Damaris loopt continu bij me in de buurt en houd me in de gaten. Ik heb het gedaan… JA IK HEB HET GEDAAN!!!! 

Kracht, vertrouwen in jezelf en in je kunnen, kracht. Iedereen heeft het in zich, je bepaalt zelf hoe ver je gaat, waar je grens is en of je die wilt oversteken, verleggen of er binnen wil blijven. 

Ik heb vandaag mijn grens verlegd op eigen kracht. 

Na het avondeten duik ik onder de douche en dan lekker op de bank, op onze eigen bank, zo lekker en wat voel ik me goed vandaag!!!