-30 maart 2016-
Ken je dat, dagen die je snel wilt vergeten, of dat je denkt, wanneer is de dag voorbij?

Vandaag had ik zo’n dag, een dag die niet echt een dag is om op terug te kijken. Vanmorgen begon de dag met fitness, dan snel omkleden om met Stephanie nog een kopje thee te drinken voor ze naar huis gaat, haar 12 weken zitten erop. Dan is het tijd om afscheid te nemen, tranen komen en samen met Cindy en Elise zwaaien we haar uit, tot ziens Stephanie!!

Dan door naar ADL/HDL, daar leren we hoe we het beste alle daagse dingen kunnen doen, boodschappen halen, keuken inpakken/uitpakken, dingen in kastjes hoog of laag zetten. De volgende keer gaan we het over een ander thema hebben.

Dan is het tijd voor het wekelijkse huiskamer gesprek, die is dit keer heftig, er zijn hier al een tijdje spanningen, en die werden uitgesproken, verder ga ik er niet op in, maar indruk heeft het wel gemaakt. 

Met de lunch is iedereen ook stil, anders dan anders…

Na de lunch is het tijd om naar de longarts te gaan, er wordt toch weer gekeken hoe het zit met mijn allergieën en allergie waarden, naar mijn longfunctie vroeger en nu en nog wat andere grijze vlakken die er mogelijk kunnen zijn wil mijn longarts verder gaan uitzoeken.

Dan is het tijd om snel door te lopen, ik ga vandaag ook nog glas graveren in het venster, onze ontspanningsplek, of de mijne in ieder geval. Dan komt toch weer even een “vervelend gesprek op gang, weer tranen. Wat een verschrikkelijke dag, heb ik het gevoel eindelijk wat rustiger te worden begint alles weer op nieuw.

Terug op de Eik probeer ik een beetje te puzzelen, het wil niet, dan maar lezen, wel 20 keer lees ik dezelfde bladzijde, veel verder kom ik niet. Dan is het tijd om te eten, omdat er in het restaurant een lezing is moeten we op de Eik blijven. Na het eten moeten we zelf even de tafels afruimen en de vaatwasser in te pakken, dit loopt super gesmeerd, de één ruimt de tafels af, ik spoel alles af voor het de vaatwasser in gaat, twee anderen ruimen de vaatwasser in en in mum van tijd is alles weer netjes. 

Ik blijf vol en onrustig in mijn hoofd, dan maar eens een wandeling gaan maken, kijken of dat wil helpen. Met 3 anderen ga ik op pad, we komen de schommels tegen en gaan even schommelen, helemaal stil en iedereen in zichzelf, met onze ruggen naar elkaar toe. Dan weer een stukje lopen, en weer zitten, een stukje lopen en schat zoeken in een grote container met een hoop zooi, hoe leuk is dat!!! En dan terug naar de Eik, ruim een uur zijn we onderweg en mijn hoofd is leeg en rustig. De vele vogels die al die tijd hun liedjes zongen, de wind door mijn haren, de wind in mijn hoofd heeft alles weg gefloten en gewaaid. 

Nu zit ik op mijn kamertje, te typen, buiten hoor ik nog de vogels fluiten en plezier maken. Wat een mooie geluiden maken ze toch…