-9 maart 2016, 16.15 uur-
Wat een verschrikkelijke nacht, het slapen wilde helemaal niet, veel wakker, kijken op mijn mobiel, 10 minuten voorbij, 20 minuten voorbij, 5 minuten voorbij, een keertje ging er een half uurtje voorbij, boek lezen, tv kijken, tekenen, kleuren, op facebook hangen, muziek luisteren… Ik heb van alles gedaan, echt slapen kwam er niet van.
Vanmorgen na het ontbijt begonnen met de fitness, eerst lopen, dan de benen en armen trainen.
Na de fitness even thee drinken met de dames, ik weet nog weinig van oma, iedereen vraag lief hoe het nu gaat. Ik weet nog niets, dan is het zover en moet ik naar voren voor de hyperventilatie test :-( Verschrikkelijke test vind ik het, daar aangekomen moet de verpleegkundige 3 keer in mijn vinger prikken voor ze voldoende bloed heeft voor analyse. Na het invullen van een korte vragenlijst is het tijd voor de test, steeds sneller ademhalen tot je gaat hyperventileren, dat een minuut volhouden en dan de ademhaling weer onder controle krijgen. Dan nog een keer de vragenlijst invullen en dan is het klaar. Gelukkig weet ik wat er gebeurt en ben ik niet zo angstig en van slag dan de eerste keren dat ik deze test moest doen.
Dan is het tijd om te gaan eten, toch even bellen. Samen met oma praat ik even, ze zegt dat ze zich moe voelt, het gaat niet zo lekker. “Ik zit hier op de juiste plek.”, het is fijn haar stem even te horen.
Dan is het tijd om te gaan eten, na het eten stappen één van de bewoners en ik op de scootmobiel, onderweg naar het ziekenhuis, even langs de KNO, mijn oor is aan het klieren. Zet twee prettig gestoorde mensen op een scoot en het is één groot feest. Vroem vroem, daar gaan we. Daar aangekomen parkeren we de scoots buiten en lopen we naar de KNO, ik ben vrijwel meteen aan de beurt, de co-assistente ziet mijn buisje zitten en zegt dat hij verstopt is. Na overleg met de KNO-arts zelf wordt het buisje uitgezogen en kunnen we weer terug naar Heideheuvel.
Twee, gezond eruit ziende mensen stappen weer op de scoot en rijden weg. Samen hebben we het erover wat anderen wel niet zullen denken. We nemen dezelfde weg terug, hoe we anders terug moeten weten we niet dus over de éénrichtingsweg scheuren we terug. Weer hier aangekomen even de post scoren, en dan terug naar de Eik.
Ik zit nog heel even in de huiskamer en dan duik ik toch maar even mijn bed in. Na een uurtje slapen voel ik me al een heel stuk beter, nog wel een beetje een gek gevoel in mijn oor en hoofd. De misselijkheid is weg. Even een kopje cup-a-soup, gadver, wat ben ik toch een klungel. laat ik de beker half over mijn broek vallen. Dan toch maar even een wasje aanzetten. Nog even rustig op bed liggen en mijn blog schrijven. Straks eten en dan is het alweer avond, vanavond lekker op tijd naar bed!