-9 februari 2016, 17.30 uur-
Wat gaat het dan ineens snel, je weet dat je over een week wordt opgenomen, en nu is de week voorbij. Morgen is het zover en begin ik aan mijn twaalf weke revalidatie.

Afgelopen week, een week met up’s en down’s. Zondag heb ik de beste dag van 2016 tot nu toe gehad denk ik, toen ik wakker werd had ik de klok meer dan rond geslapen. Begin van de middag heb ik mij auto eens opgeruimd en schoon gemaakt, daarna beneden een beetje gesopt en Dave heeft alles gezogen. Wat voelde ik me goed die dag.

Gister en vandaag stond vooral in het teken van koffer inpakken, een badpak scoren (en een betaalbare gevonden!), laatste boodschapjes doen, tulpen halen voor op mijn kamer in Heideheuvel en verder lezen in een boek waar ik aan ben begonnen, “Mam, ik bel je zo terug”. Wat een heftig boek, dat had ik even niet verwacht en sommige dingen ook zo herkenbaar en soms ook stukjes gemis… als ik voor ik eraan begon had geweten waar het boek precies over ging, was ik hem denk ik niet gaan lezen. Maar nu moet hij uit….

Straks samen met Dave eten, dan komt de oudste gezellig huiswerk maken bij ons en morgen stap ik in mijn groene race kikker (bijnaam van mijn autootje, hij racet niet zo heel hard hoor!!) op weg naar een lang herstel om me veel beter te gaan voelen!!!