-13 januari 2016, 20.00 uur-
Gister avond kreeg ik van Dave een berichtje of ik morgen ochtend even naar de receptie wilde lopen, er zou wat voor me zijn. Dus vanmorgen meteen na het bloed prikken ben ik langs de receptie gelopen, maar er was niets voor onze afdeling, dus ook niets voor mij. 

Vanmorgen moest ik naar de agoog, vertellen over wat ik tegen kom, weer heel veel vragen stellen, wat zijn je doelen en hoe voelt het voor jou?

Daarna door naar bewegingstherapie, we kregen uitleg hoe het gaat met energie, en conditie opbouwen, wat een eyeopener! Nu snap ik wat er gebeurd en wat ik verkeerd doe. Als je beweegt dan neemt je energie af en ga je in de min, als je daarna rust komt dit weer tot de nul lijn en bouw je zelfs energie op. Wat doen longpatiënten verkeerd, wij longpatiënten hebben langer de tijd nodig om van een activiteit naar een nul lijn te gaan en er boven komen we niet, dan gaan we alweer wat doen met als gevolg dat je nog dieper zakt. En zo vertelde deze meneer nog even verder, een brok in mijn keel van herkenning en tranen die branden achter mijn ogen. Wat je hieraan kunt doen, zorgen dat je stopt voordat je moe bent en genoeg ruimte neemt om het weer op te bouwen, dat lijkt me nog niet zo simpel…

Dan is het tijd voor de lunch, samen eten we een hapje en om half 2 is het tijd om met de taxi naar het ziekenhuis te gaan voor een longfoto, met mijn astma maatje gaan we samen naar het ziekenhuis in “het busje”, wat een lol hebben we om “het busje”. Snel een foto laten maken, nog ééntje en dan weer terug, een uur eerder dan gepland en dus heb ik de tijd om even een tijdje te slapen, wat doet me dat goed!

Vanmiddag nogmaals een aantal keren langs de receptie gelopen om te vagen of er post was, maar nee, er was nog altijd niets gekomen.

Dave vertelde me het kaartje maandag op de post te hebben gedaan en vlak voordat de receptie hier sluit toch nog maar een keertje langs gelopen, ze beloofde me het kaartje op de post terug te sturen als hij er voor morgenavond niet zou zijn. Het luchtte me op, maar leuk, nee dat vond ik het zeker niet. 

Dan is het tijd om te eten, na het eten lopen ik met mijn maatje terug, als we terug zijn loop ik naar mijn kamer en zie een envelop bij de deur zitten, de tranen springen in mijn ogen, er is post en wat een geweldig personeel dat ze het kaartje, waar ik zo lang op heb gewacht vandaag bij mijn deur hebben geklemd. 

Snel vlucht ik mijn kamer in, voor mijn jas uit is heb ik het kaartje al geopend en springen de tranen in mijn ogen, voor aan het prikbord schreef Dave me, en daar hangt hij ook samen met de foto. En dag vol emoties en herkenning was dit de echte grote druppel die de emmer liet overlopen. 

Nog 1 nachtje en dan mag ik naar huis, dan is het wachten op dinsdag, de dag dat ik te horen krijg, hoe nu verder. 

Lieve Dave, dank je wel voor het lieve kaartje, het doet me goed, tranen rollen over mijn wangen, iets minder heftig dan toen ik het kaartje opende. Dank je wel voor alle steun, de gesprekken samen, de lieve opbeurende woorden, het doet me goed! 

En niet alleen Dave, maar ook heel veel lieve vrienden en vriendinnen, collega’s en oud-collega’s, maar ook collega’s, vrienden en kameraden van Dave, dank jullie wel voor alle lieve woorden. Het zijn zware dagen met veel emoties, dagelijks rollen er wel een aantal en soms een flink aantal tranen over mijn wangen. 

En zeker niet te vergeten al het lieve personeel hier, die er altijd voor je is, de andere longpatiënten die hier ook zitten in de observatie week met net zo’n volle agenda met heftige gesprekken en onderzoeken. Ook jullie zijn toppers!!!

Ik ga me zo omkleden en dan duik ik mijn bedje in, even tv kijken en dan is het tijd om te gaan slapen, morgen nog 1 dagje en dan thuis even helemaal bijtanken van deze week.