- 3 april -
Ruim 5 weken geleden begon het geëmmer, toen het nog heel koud was, ik weet het nog heel goed, op een donderdag middag. Mijn benauwdheid wilde niet weg gaan, dus heb ik eind van de middag de huisartsenpost gebeld, met spoed werd de ambulance naar mijn huis gestuurd om mij te helpen. Thuis werd ik verneveld en kreeg ik weer lucht. Omdat ze niet goed wisten wat wijs was, werd er afgesproken dat er die avond de huisartsenpost nog even langs zou komen. Echter, doordat hij het zo druk had kwamen ze niet en kreeg ik op de beschrijving van de pijn die ik nog altijd had tramadol voorgeschreven, Dave hielp me in bed en gaf me vast zo’n pilletje die we nog in huis hadden. De volgende ochtend heeft hij me laten slapen zodat ik goed bij kon komen.

Na wat gegeten te hebben en nog zo’n pil te hebben ingenomen ging het die middag helemaal mis, ik begon over te geven, niets bleef liggen. Wat voelde ik me ziek. Ik dacht dat het door de tramadol kwam, normaal reageer ik er niet heftig op, maar misschien nu ineens wel, ik besluit te stoppen. De dag erna gaat het redelijk, ik blijf wel vage klachten houden, maar meer dan dat is het niet.

In de nacht van zaterdag op zondag gaat het helemaal mis, wat een pijn kan een mens hebben, tussendoor heb ik pijnaanvallen. Die ochtend zeg ik tegen Dave dat ik het gevoel heb dat mijn darmen in de knoop liggen of zo, ik bel weer de huisartsenpost en mag direct langskomen. Eenmaal daar moeten we een tijdje wachten, zodra de arts me ziet moeten we direct door naar de spoed. Daar wordt een infuus gestoken, krijg ik iets tegen de pijn en misselijkheid. Er wordt bloed afgenomen en een echo gemaakt, maar eind van de dag worden we naar huis gestuurd, er is niets te zien op echo, en het bloed is ook goed. Met oxycodon en pilletjes tegen de misselijkheid moet ik naar huis, “kom maandag om 9 uur maar terug is de mededeling”.

Die nacht kots ik alles eruit, crepeer ik van de pijn en slaap ik amper. Dave is de hele avond en nacht in de weer, belt nog een keer de spoed, maar ik moet het thuis maar proberen uit te zingen.

Maandagochtend om 9 uur melden we ons weer, opnieuw krijg ik een infuus, opnieuw wordt er bloed afgenomen en opnieuw wordt er echo gemaakt, dit keer ook van mijn zij en rug, en dan is te zien waarom ik zoveel pijn heb, galstenen.

We krijgen kort daarop te horen dat ik word opgenomen en dinsdag word geopereerd. Ik word naar een 4 persoonskamer gebracht, Dave geeft nog aan dat ik snel reageer op prikkels door mijn astma, maar daar doen ze niets mee. Gelukkig begin ik alleen op de kamer en lig ik bij het raam, die een stukje open kan. Later komen er 2 heren bij liggen, Dave legt mijn ziekte uit en de heren willen zich aanpassen om het voor mij zo goed mogelijk te houden. Dave blijft de hele dag bij me en helpt alle pijn aanvallen weg te werken. Als het echt niet meer te houden is krijg ik weer een pijnlijke injectie in mijn benen, zodat de pijn weer wat af zakt, maar weg gaat het niet. Ook mijn longarts komt deze dag langs en verteld dat ik de volgende dag begin met 6 keer per dag vernevelen en de dag voor tot de dag na de operatie aan de prednison zit, deze word per infuus toegediend.

De nacht die ik dan in ga eindigt weer in een drama qua pijn, ik wist niet dat een gal zo’n verschrikkelijke humor aan pijn kan verspreiden. De dagzuster treft me trillend, rillend, bevend en kronkelend in bed aan, na de controles te hebben gedaan schakelt ze de pijn-bestrijding-arts is, zij moeten komen om de pijn onder controle te brengen, want dit is niet haalbaar. Inmiddels is Dave er gelukkig ook weer en hij is mijn oren en ogen en praat met de artsen, bij mij komt er weinig uit, krijg weinig mee en voel me alleen maar ellendig. Ik krijg een morfine-pomp van de pijn-bestrijding-arts en mag iedere 5 minuten op het magische knopje drukken, dan wordt er morfine in mijn lichaam gepompt. Binnen 8 uur pomp ik 60 ml morfine mijn lichaam in, misschien was het verdund, dat weet ik niet, maar de spuit was in no-time leeg.

Ook krijg ik deze ochtend te horen dat ik geopereerd ga worden die middag, vlak voor ik naar de operatiekamer ga word ik helemaal voorbereid, dan is het wachten. Ik ben bang voor de operatie en Dave probeert me aan alle kanten gerust te stellen en dat lukt hem goed, dan komt de verpleegkundige, de operatie gaat niet door. Ze weet niet of hij later nog gedaan wordt of dat ik moet wachten tot morgen. De tranen lopen over mijn wangen, ik voel me zo ziek, zo zwak… Ik heb vanaf donderdag al niet meer (fatsoenlijk) gegeten en gedronken…

Die nacht heb ik ook nog eens een verschrikkelijke zuster die twijfelt of ik wel naar de wc moet en in de ochtend me tabletten geeft tegen de misselijkheid. Omdat ik alles eruit werk leef ik al dagen op zetpillen, smelttabletten, injecties, en medicijnen per infuus geef ik het netjes aan, maar nee, ik moet gewoon een tablet innemen. Dat gaat dan ook helemaal mis. Ik kots alles eruit en door de druk plas ik mijn bed helemaal onder, hoe vernederend kun je het hebben. Na wat gezucht, gesteun en gedoe helpt de nachtzuster me toch gedeeltelijk, de dagzuster maakt haar werk af en dan lig ik er weer fris bij, voor zover ik fris kan zijn.

Ook deze dag is Dave weer vroeg in het ziekenhuis en mag de hele dag blijven, in de ochtend krijgen we opnieuw te horen dat ik deze dag geopereerd ga worden, ik durf er niet in te geloven en zie het allemaal wel. Maar om 11 uur komt de verpleegkundige en is het zover, ik word klaargemaakt voor de operatie en Dave en de verpleegkundigen brengen we weg. Ik probeer mijn gedachten maar te verzetten door de verpleegkundige te vragen hoe lang ze al hier werkt, terwijl zij erover verteld zijn we ook al bij de operatiekamer. Dave neemt afscheid, de verpleegkundige gaat nog even mee voor de overdracht. Dan gaat het snel. Ik druk nog snel een paar keer op mijn magische knopje, want straks kan ik dat niet meer. Dan moet ik van bed verwisselen en word ik de echte operatie kamer ingereden.

Mijn armen worden vast gelegd op speciale dingen, infuus wordt weer aangekoppeld, ik moet een lading vragen beantwoorden, dan moet het operatie team een lading vragen beantwoorden. Dan is het echt zover, ik krijg een kapje op en moet flink wat keren goed in en uit ademen. Het volgende moment wordt ik wakker en kerm ik het uit van de pijn. De verzorging komt naar me toe, ik krijg iets tegen de pijn en dan val ik weer in slaap, later krijg ik een raketje en ook die beland op mijn deken terwijl ik weer verder slaap. Uiteindelijk hoor ik dat de verpleegkundigen van de afdeling me komen ophalen en dat Dave mee is.

Ik ben zo blij hem weer te zien! Mijn gal is eruit, die kan geen verschrikkelijke dingen meer uithalen, helaas hebben ze de stenen niet kunnen bewaren, ze waren te broos waardoor ze uit elkaar vielen bij het aanraken ervan.

Die avond was ik moe, misselijk en gesloopt, alsof er een landing afgeladen vrachtwagens over mijn lijf was gedenderd. Omdat ik goed moest doorademen mocht ik mijn morfine-pomp na mijn operatie houden zodat ik kon drukken zodra ik weer pijn had, dat was best heel erg fijn.
Die avond was de avond dat ik voor het eerst in 7 dagen weer een klein beetje at en dronk zonder dat mijn lichaam het eruit gooide.

De dag erna begon het revalideren, wat een gedoe, staan op mijn benen wilde amper, lopen nog veel minder, plassen wilde niet en ook mijn ontlasting wilde niet komen, verder voelde ik me beter dan de dagen ervoor, maar nog lang niet goed. Het ging allemaal niet vanzelf.

Na een aantal keren eenmalig gekatheteriseerd te zijn kreeg ik uit eindelijk een katheter, voor mijn ontlasting kreeg ik een klysma en 2 dagen na mijn operatie kwam de fysio mij helpen mobiliseren omdat het te lang duurde en het zelf niet redde, ook kreeg ik hulp en hulpmiddelen om mijn ademhaling beter onder controle te krijgen. Met een rollator ben ik begonnen met lopen, kleine stapjes, kleine stukjes. Iedere dag een klein stukje verder. De verpleging, fysio, Dave en andere visite die langs kwam oefenden met me, daarna moest ik weer rusten om bij te komen.

Artsen van de afdeling chirurgie snapte er niets van, ik ben een jonge meid met astma, die moet toch sneller herstellen dat dat ik deed. Zo had ik de dagen na mijn operatie ook een gesprek met de zaalarts in opleiding, na een lang fijn gesprek begreep hij dat ik veel zieker was dan dat ze dachten, dat ik thuis ook al veel beperkingen had, snel moe was en ’s middags vaak op bed lig om even te slapen.

Ook moest ik het weekend erop naar een andere kamer, ik kwam met 3 andere heren op de kamer, wat een luchtjes, veel bloemen, mijn longen vonden het er verschrikkelijk. Binnen 2 uur ging het mis, heeft de verpleegkundige me 2 keer moeten vernevelen, me naar mijn andere kamer gebracht waar ik Dave heb geappt of hij zo snel mogelijk wilde komen, ik wilde weg van de afdeling. Samen gingen we naar beneden voor een kopje thee, even wat anders. Eenmaal terug op de afdeling snapte de verpleegkundige wel dat dit geen optie was en werd ik terug gebracht naar mijn oude stekkie, waar ik het weekend verder in mijn eentje lag. Waarom die verhuizing? Logistiek was dat makkelijker…

Een week na de operatie mocht ik naar huis, maar eerst moest er het één en ander geregeld worden. De transferverpleegkundige kwam langs om te kijken wat er thuis nodig was, ze regelde een bed voor me, zodat ik voorlopig beneden kan slapen en rusten, een rollator zodat ik mezelf kan redden. De longverpleegkundige kwam langs om mijn eigen medicijnen weer op te starten en de verneveling te stoppen. Ook de morfine pomp werd afgekoppeld en vervangen door morfine pillen. Ik was klaar om naar huis te gaan.

Inmiddels ben ik nu een paar dagen thuis, wat is dat heerlijk! Niet ’s nachts allemaal zusters aan bed, niet allemaal geluiden, geen geuren waar mijn longen op reageren, alleen mijn lieve hond Damaris komt soms even kijken wat ik aan het kreunen ben in bed, zodra ik probeer te draaien en alles zeer doet. Inmiddels ben ik alweer terug geweest om de katheter eruit te laten halen en dat is gelukt, ik kan weer zelf plassen, ook kan ik zelf weer poepen, het klinkt misschien heel maf, maar wat is dat fijn!!! Zelf weer kunnen poepen en plassen.

Iedere dag loop ik een stukje met mijn rollator buiten, iedere dag een stukje verder. Binnen probeer ik steeds meer zonder rollator te lopen, en vanmorgen ben ik zelfs even op mijn kont de trap op geweest waar Dave me heeft geholpen met douchen.

Ik ben weer thuis, zo fijn, inmiddels alweer 3 weken, mijn gal heeft zijn humor gehad, humor die ik niet echt lollig vond, het was zijn laatste humor, want hij kan nooit meer mijn leven verzieken. De laatste 3 weken ben ik heel druk geweest met mijn herstel, veel been/loop oefeningen, dit ging vaak goed, maar soms ook minder goed, dan viel ik letterlijk of figuurlijk… Inmiddels loop ik het meeste zonder rollator! Ben ik bij de fysio vooral aan het oefenen met lopen, over 3 weken mag ik ook beginnen met het trainen van de spieren. Dus langzaam maar zeker krijg ik mijn oude leventje weer terug, nu hopen dat ik mijn longproblemen ook wat beter of het liefste helemaal onder controle krijg. Daar wordt hard aan gewerkt, ik ben inmiddels onder behandeling bij het AMC voor mijn longen, kijken of zij nog niets voor me kunnen betekenen.