- 8 februari -

Gister moest ik naar de longarts, eindelijk! Ik hoop op duidelijkheid, of dat is in een plan voor het opnieuw instellen van medicijnen, het uitproberen van nieuwe medicatie, het doorverwijzen naar…, of duidelijkheid dat dit het is. Het maakt me niet uit, als ik maar duidelijkheid krijg.

Inmiddels ben ik al vanaf half september aan het kloten met mijn longen, sorry voor mijn taalgebruik, maar veel netter kan ik het niet zeggen. Mijn longen blijven maar reageren zonder dat ik vaak weet waarom ze reageren, heel frustrerend. Ik ben er zo klaar mee, ik wil mijn leven weer terug, al weet ik nog niet precies hoe…

Hoe ik ook mijn best doe om alles op de rit te krijgen, het schiet geen donder op. Iedere week ga ik zwemmen bij een speciale chronisch-zieken-groep, ik vind het heerlijk, maar het heeft helaas nog niet voor mij het effect waar ik op had gehoopt. Daarnaast gaat het sporten bij de fysio ook gewoon door, maar ook dat zorgt nog niet voor de nodige verbetering. Het enige dat goed gaat is afvallen, het gaat niet snel maar stapje voor stapje word ik lichter, daar ben ik wel heel erg blij mee!!! En mijn duim natuurlijk, maar eigenlijk staat die er buiten, mijn duimoperatie is goed geslaagd en ik kan hem weer goed bewegen, hij is nog wel stijf maar dat heeft tijd nodig.

Verder probeer ik mijn leven zo leuk mogelijk te houden. Als ik alleen thuis ben probeer ik het huishouden zo goed mogelijk draaiende te houden en zit ik een beetje te hobby-en als ik daar energie voor heb, dan ben ik bezig met handlettering, daimond panting, foto’s maken, schilderen op nummer, groenten uitzoeken om te gaan zaaien, zorgen voor een lekkere avondmaaltijd, als ik me goed voel een rondje met Damaris wandelen of even met haar naar het strandje hier in de buurt en daartussen lig ik veel op de bank of in bed en slaap ik. Als Dave thuis is probeer ik hem, waar mogelijk, te helpen met de badkamer, in de tuin of samen even een rondje te rijden, wat foto’s te maken en weer verder te rijden om daar wat foto’s te maken.

Gister was het dus die dag, de dag dat ik naar mijn longarts moest en hoopte dat ik duidelijkheid kreeg, en die kreeg ik. Op tijd waren we aan de beurt, de longarts was meteen duidelijk, mijn astma is verre van onder controle maar zij kan me niet verder helpen. Ze legt uit dat zij longarts is voor heel veel verschillende longziekten en overal wat vanaf weet, maar van mijn longziekte te weinig en me ook nu niet verder kan helpen, in Amsterdam zitten de longdeskundigen voor ingewikkelde astma soorten, de longprofessoren die me moeten gaan helpen…

Aan de ene kant baal ik, weer wachten, maar aan de andere kant ben ik heel blij, er zijn deskundigen die me mogelijk nog beter kunnen helpen! Wanneer en hoe lang het gaat duren voor ik duidelijkheid heb, geen idee. Voorlopig moet ik het doen met het lichaam dat ik nu heb en daar het beste uithalen.

Gelukkig heb ik een hele lieve man, Dave doet veel voor me, is er altijd voor me, denkt met me mee en zorgt voor me als dat nodig is. Ik ben zo blij met Dave, dat we samen zijn. Graag zou ik het zo anders zien, maar dat is het momenteel niet anders. Ik ben dankbaar dat Dave zoveel voor me doet.
En natuurlijk de lieve familie en vrienden die mee leven en er ook altijd zijn, zo fijn!

Of ik verdrietig ben, soms… of ik boos ben, soms… of ik gefrustreerd ben, soms… maar ondanks dat het niet zo super gaat probeer ik mijn leven leuk te houden, te genieten van de kleine dingen die wel willen en van de liefde van de mensen om me heen…

Binnenkort weer een nieuw bericht, voor nu wens ik jullie een goede avond en alvast een heel fijn weekend!