-15 januari 2018-
Vandaag was dag 1 van mijn volle dag. De wekker ging vroeg, gelukkig kwam ik redelijk vlot op gang. Mijn dag begon bij de bekkenbodemtherapeut, na eerst de nodige vragen te hebben beantwoord heb ik daarna de nodige uitleg gekregen. Volgende week gaan we verder. Jullie zullen je wel afvragen wat ik bij de bekkenbodemtherapeut doe, heel gênant, sinds september heb ik soms wel eens dat ik wat verlies… een bijkomend probleem als je astmapatiënt bent en een flinke astma-hoest-aanval krijgt. Ik hoop dat deze dame me kan helpen met simpele tips om dit tegen te gaan.
Daarna door naar de diëtiste, een nieuw schema van wat ik mag op een dag, en een makkelijk schema, dat als ik moe ben dat ik toch goede dingen binnen krijg en niet stiekem een koekje ga pakken omdat dat qua werk/energie verbruik veel sneller gaat. Maar voor ik er was, was dat nog wel een dingetje. De parkeergarage van het ziekenhuis stond vol en je moest maar helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis parkeren. Dat is niet zo erg als je toch in het ziekenhuis moet zijn, dat is net zo ver lopen. Maar de diëtiste zit helemaal aan de andere kant aan de buitenkant van het ziekenhuis, dat is best een heel eind om lopen. Ik baal enorm, heb nog 5 minuten en het huilen staat me nader dan het lachen, toch bleu Monday??? Dan zie ik dat er bij de notaris nog heel wat parkeerplekken leeg zijn, het is bijna tegenover de diëtiste, ik besluit daar mijn auto neer te zetten, naar binnen te gaan en de situatie uit te leggen. Geen enkel probleem, ik mag er een half uurtje staan. Top dames, mijn dag is weer goed! Als ik een doosje chocolade in mijn auto had liggen hadden ze die van mij gekregen, echt waar, dat meen ik!
Zodra ik terug loop ben ik blij met het advies van haar en ga vol goede moed ermee naar huis.
Thuis aangekomen is het even tijd om bij te komen, wat een dag. Even lig ik op de bank en dan moet ik me weer omkleden voor de fysio-fitness, dat gaat helaas minder goed dan de bedoeling was. Mijn armen mag ik nog niet trainen vanwege mijn duim-operatie, maar mijn benen wel. Eerst het ene apparaat, niets aan de hand, dat ging goed. Dan het andere apparaat, de eerste ging goed maar in de rust komt er iemand binnen en voor ik het weet hoest ik alles aan elkaar, verschrikkelijk dit, dan neemt het af. In mijn hoofd maak ik een vreugde sprongetje en besluit de tweede sessie te doen, maar dat vreugde sprongetje werd meteen afgestraft. Hoesten, hoesten en nog eens hoesten. Ik krijg het super benauwd en besluit dan ook de laatste sessie niet meer te doen. Ik ga aan de andere kant van de zaal zitten, ventolin, nog een keer, zuurstof meten, nog een keer ventolin en ik ben er weer. Gadver wat baal ik. Ik zit nog even maar besluit dat het beter is voor vandaag maar te stoppen.
Thuis komen mijn longen gelukkig weer tot rust, na het eten nog even mijn blog geschreven en dan nog even daimond-painten voor ik ga slapen. Morgen weer een volle dag, eerst naar de tandarts, dan de longverpleegkundige en als afsluiter naar de plastisch chirurg.
Slaap lekker!!