30 juli 2016
En daar zit ik dan, weer onderweg naar huis, 14 dagen Kroatië zit erop :-(

Enkele tranen rollen over mijn wangen, Kroatië is mijn land, de plek waar ik me goed voel, nergens last van heb, gewoon kan doen wat ik graag wil doen. Natuurlijk merk ik soms wel dat ik geen gezonde longen heb, maar zoveel minder dan in Nederland.

We hebben samen met Dave en de jongens zoveel leuke dingen gedaan, we hebben cachejes (gecaching) gezocht, daardoor zijn we op hele mooie, bijzondere plekken in Kroatië geweest.

We zaten dit jaar in een stacaravan op camping Stupice in Premantura, het zuidelijkste plaatsje van de provincie Istrië.

Wat we allemaal gedaan hebben?

We hebben we rotsen beklommen in Kamanjak, een natuurgebied in het onderste stukje van Istrië waar het ook nog eens heel stoffig is. We zijn er op een avond geweest, dat was wat minder, in een korte tijd (klein uurtje), verdubbelde de luchtvochtigheid en dat merkte ik meteen. Maar door rustig te lopen en niet de druk van de donker die eraan komt mee te laten wegen. Later in onze vakantie zijn we er overdag geweest en hebben we een heel eind gelopen en was er niets aan de hand. 

Ook hebben we heel veel (lees iedere dag) gezwommen, de zee is hier super mooi, de vissen zwemmen om je heen en dat zie je ook, soms een enkele vis, soms een hele school vissen. Ook hebben we gezwommen in grotten, zo mooi! Van de grotten konden de jongens later vanaf springen, zo het water in. Bas zegt dat dit het leukste was van onze vakantie. Hier zijn we dan ook meerdere keren met de auto heengereden. De eerste keer hebben we daar met kleding aan gezwommen, er zou er een cacheje liggen en we hadden onze zwemkleding niet bij ons.

Naast het gewoon zwemmen ook met flippers gezwommen, zittend en fietsend gezwommen, zoals in Heideheuvel geleerd. Aan de kust liggen hier geregeld zee egels, wat zijn het toch leuke schattige beestjes, je moet er alleen niet in gaan staan, dan zijn ze minder schattig!

Ook hebben we plaatsjes in de omgeving bekeken, oude kerken bezocht, een bedevaartsoort, oude verlaten gebouwen, en nog zoveel meer. Thom vond dat vooral het leukste, de omgeving bekijken, de super smalle weggetjes door waar de auto soms net aan wel, net aan niet door paste.

Zo zijn we ook bij een oude steengroeve terecht gekomen waar ze heel mooi zacht steen hadden en ik het niet kon laten om wat van mee te nemen. Ook hadden ze daar een klimmuur, waar Thom een stukje op geklommen heeft en daar waar ook restanten van een oude machine kamer zichtbaar waren.

Er zijn hier veel oude verlaten gebouwen, de één nog mooier en groter dan de ander, zo jammer dat dit zo staat te vergaan, zal dit allemaal leeg zijn komen te staan nadat de dictator Tito is afgezet?

Als je tussen de plaatsjes door op de binnenwegen rijdt dan kom je langs kleine kerkjes, ze zijn zo schattig, en dat helemaal in het niets, waar de weggetjes geen afvalt kent en je auto een grote stofwolk achter laat.

Ook hebben we een dag een bootje gehuurd, wat was dat leuk! Voor Dave begon het bootje varen iets minder, hij was al vrij snel zeeziek, gelukkig reageerde hij goed op de reismedicijnen. Nadat de medicijnen eenmaal aansloeg was het zien van diepte iets moeilijker geworden en zodra we aan land gingen bij een eilandje, of weer verder gingen rolde hij (volgens eigen zeggen) als een walrus de boot in en uit.
Voor de kust liggen een aantal eilanden die je per boot kunt bereiken, op een aantal eilanden liggen ook een cache, dus ook die heben we gezocht. Op één van de eilanden liepen zelfs een paar koeien met enorme hoorns, gelukkig bleven ze waren. Op een ander eiland was er een kleine restaurant, en zo was er ook een eiland waar heel veel meeuwen zaten, een eiland met vooral alleen maar rotsen en een eiland met vooral heel veel lage begroeiing, ieder eiland had wel zijn eigen charme.

's Avonds zaten we of heerlijk bij de sta caravan, gingen we een stukje wandelen, even aan de zee zitten (wat vanaf de caravan 30 meter lopen was), of het dorpje Premantura in.
In het dorpje was iedere avond wel iets te doen, de ene keer muziek, de andere keer een markt, en ook de marktkraampjes waren iedere keer anders net als de muziek. 

Zo stond er een avond een glasblazer die speciaal voor mij een uiltje heeft geblazen. 

Ook hebben we hier een aantal keren een ijsje gegeten, zo leuk om te zien hoe gek die mannen zijn die de ijsjes maken, ijsbolletjes vliegen door de lucht, lege bekertjes en hoorntjes worden weg gegeven, de sfeer was echt heel gezellig.

En dan zit de vakantie erop, gaan we weer terug naar Nederland, de enkele tranen die over mijn wangen liepen zijn opgedroogd. Thuis halen we Damaris weer op bij mijn ouders en gaat het normale leven weer beginnen. Volgend jaar hoop ik weer naar het mooie Kroatië te kunnen gaan met mijn gezin.

Het is bijzonder te merken hoe goed mijn longen het doen in dit klimaat, misschien moet ik ooit de stap maar eens gaan zetten en samen met Dave een huisje of vakantie huisje zoeken ik Kroatië... 

Nog 1439 km te gaan...