-27 april 2016-
Wat voelt dit gek, vorige week, was de laatste week dat ik echt 100% aan mijn revalidatie werkte, deze week en komende week staan vooral in het teken van afsluitende gesprekken en testen.

Vorige week was eenzelfde week als alle anderen, zwemmen, pmt, creatieve therapie, sporten in de zaal, fitness, fysio, de longarts, agoog, werken in het venster met mijn glas-graveer-project en zo zal ik best nog heel veel vergeten, is dit een compleet andere week.

Omdat er het één en ander niet goed gelopen was (het is bijna een soap geworden “wat mist Marleen nu in haar rooster en hoe gaat dit nu weer oplossen?”, moet ik het één en ander nog in de laatste anderhalve week naast de test week blijven volgen. En zo waar klopte dit keer mijn rooster wel, of wel… ook eigenlijk niet, maar dit keer een voordeeltje voor mezelf, vrijdag is mijn rooster leeg, dus kan ik vroeg naar huis vrijdag. 

Maandag begon mijn dag met de PMT, we hebben de lepeltjes methode uitgelegd gekregen. Ik zal hier één deze dagen nog een blog aan wagen wat het inhoud. Na de PMT, door naar de fysio waar de puntjes zet op de i om hoest en benauwdsheidsaanvallen het beste op kan vangen. Na de lunch door naar de longarts, dan hup een lading vragenlijsten invullen, omdat ik genoeg tijd over heb kan de de vragenlijst van de dinsdag ook meteen invullen, dat scheelt weer tijd morgen. Als afsluiting nog naar de agoog, de eindevaluatie doornemen die ik volgende week heb en daar achteraan de dag/week planning. Tijdens het avondeten gaat het even mis, of mis, ik krijg het super benauwd door het vele lachen. Meteen kan ik de oefeningen van eerder die dag toepassen en door met mijn rug even naar de groep te gaan zitten heb ik het redelijk snel weer onder controle. 

Dinsdag begon mijn dag met de afsluitende flow meting, de verpleegkundige “nu blaas je al die tijd goed en nu niet, waarom doe je dat nu dan?”, tja omdat ik een mindere dag heb en het verschil is er, een ruime liter per seconde. Na 4 ventolin nog eens blazen en dan zit ik op mijn oude niveau.

Na het longblazen door naar het venster waar ik het eindgesprek heb met de creatieve therapeute, daarna nog 1 keer creatieve therapie, de laatste keer dat ik hier teken om mijn gevoelens op papier te zetten. Een egel, de prikkels en stekels waar ik last van kan hebben, met daar omheen allemaal dingen waarop ik zou kunnen en waar ik op reageer. Maar ook de egel die als het eng wordt weg kan kruipen in zijn stekels, staat symbool voor mij. Na de lunch door naar de arbeidsconsulent, de laatste puntjes op de i zetten voor ik het plan krijg en de adviezen voor thuis en mijn werk. Als afsluiting hebben we nog cursus communicatie, dan zit de laatste helft van nog 2 weken te gaan erop, nu is het werkelijk nog een week op Heideheuvel.

Het voelt gek, en ook weer fijn, ik mag naar huis, ik sta op 0 en nu mag en kan ik weer verder opbouwen!!!