-12 januari 2016, 14.00 uur- 
Na een nacht matig slapen komt om 7 uur de zuster, “goedemorgen, hebt u lekker geslapen?”. Dan is het tijd om echt uit bed te stappen. Wassen, aankleden, puffers inhaleren en een uur later zit ik aan het ontbijt. Na het ontbijt heb ik even de tijd om alle puffers en voorzetkamers te pakken en dan naar de verpleegkundige toe. Hoe maak je alles netjes schoon, hoe neem je ze in, een aantal vragen beantwoorden en wat doet astma met mij, wat is je doel voor de toekomst en hoe zie je de toekomst nu voor je?

Na een uurtje is het tijd om me om te kleden, ik heb zo mijn fietstest. Niemand heeft hem nog gehad en iedereen is wel nieuwsgierig wat het is. Eerst even mijn longen meten en ik krijg een zalfje op mijn linker oorlel om deze goed op te warmen… Wat zijn ze met mijn oorlel van plan?? Dan is het tijd om naar het volgende kamertje te gaan. Daar moet ik op een gekke stoel met zadel gaan zitten, of eigenlijk half liggen. 

Wilt u even uw vest uit doen en uw t-shirt omhoog??? Dan komen er allemaal slangetjes op mijn buik en borst, een meter op mijn rechter wijsvinger, een meter op mijn rechter duim een bloeddrukband om mijn linker arm en een mondkapje op mijn mond. De longarts wordt gebeld en is hierbij ook aanwezig. Dan is het tijd om met mijn oorlel aan de gang te gaan, het voelt even gek en ik hoor een gek geluid en een prik, er wordt aan mijn oorlel gefrunnikt, een heel smal buisje bloed wordt eruit gedrukt.  

Dan is het tijd om te gaan fietsen, eerst gaat het makkelijk, dan zwaarder, en zwaarder en nog zwaarder en nog veel zwaarder en zo maar door. Tussendoor moet ik een trucje doen om mijn longen te meten, dan wordt er weer in mijn oor geprikt voor nog een smal buisje bloed, dan moet ik vertellen hoe de benauwdheid is en hoe zwaar het is, dan weer een prik en zo gaat het even door tot ik niet meer kan. 

Met pijn in mijn longen, tranen over mijn wangen mag ik er vanaf komen. Dan nog een keer mijn longen meten en zit de test erop. 

Één van de dames is nieuwsgierig en komt even kijken hoe het gaat, wil je het echt weten? Het is geen leuke test, of eigenlijk helemaal niet leuk, nog beter verschrikkelijk. Ik ben kapot, we praten erover en ze maakt even snel een foto van me, je neus is ook een beetje blauw zegt ze… 

Half 1 gaan we samen eten, na het eten even douchen, eerst weer puffen, spullen pakken, douchen, en dan even lekker op bed, een 20 minuten later word ik van mijn bed gelicht, het is vandaag bedden controle dag, ik plof in de stoel naast me en typ rustig verder aan mijn blog. Langzaam voel ik me benauwd worden, ze spuiten iets op het bed. Gadver daar gaat mijn rust uurtje om bij te komen voor de rest van mijn middag. 

Ik verhuis met de laptop naar de gezamenlijke woonkamer, hangen op een stoel terwijl de mannen mijn bed nakijken. 

Voor degene die de fietstest nog moeten doen, heel veel succes!!!